2021 թվականի սեպտեմբերի 21-ին Հայաստանի Երրորդ Հանրապետությունը դառնում է 30 տարեկան:

Այն ծնվել է Խորհրդային Սոցիալիստական ​​Հանրապետությունների Միության փլուզման արդյունքում, որի հիմնադիրներից էր Հայաստանը և այն կազմող 15 հանրապետություններից, և ըստ այն լիազորությունների, որոնք տվել էր Խորհրդային Սահմանադրությունը, քանի որ ԽՍՀՄ-ը պետությունների կամավոր միություն էր, որոնք կարող էին բաժանվել, երբ իրենց ժողովուրդները դա որոշեին:

Եվ այդ 21-ին Հայաստանը ոչ միայն բաժանվեց ԽՍՀՄ-ից (ինչպես այդ ամբողջ ժամանակաշրջանում արեցին մնացած 14 հանրապետությունները, որոնցից յուրաքանչյուրն այսօր նշում էր իր անկախությունը մյուսներից), այլ իշխանության եկավ այնպիսի վարչակազմ, որը վերականգնեց կապիտալիզմը երկրում՝ իր բոլոր բացասական հատկություններով:

Մենք մտադիր չենք ստերիլ բանավեճերի մեջ մտնել, բայց ուզում ենք հստակեցնել, որ բազմակուսակցականությունը՝ ժողովրդավարության, կամ կապիտալիզմը՝ ազատության և անկախության հոմանիշը չէ: Այս մասին է վկայում հայկական եւ մոլորակային իրականությունը:

Սովետական Հայաստանի ժառանգորդը՝ երրորդ հանրապետությունե, ոչ միայն չուղղեց ՀԽՍՀ սխալներն ու թերությունները, այլև չկարողացավ պահպանել սոցիալիզմի յոթ տասնամյակների ընթացքում ձեռք բերված արդյունաբերական, մտավոր, գիտատեխնիկական, մշակութային և կրթական ներուժը, ոչ էլ բարձր կենսամակարդակը, որը վայելում էր ամբողջ բնակչությունը՝ առանց բացառության:

Խորհրդային հանրապետության տարիներին ձեռք բերված հայրենասիրության և ռազմական պատրաստվածության հիման վրա Լեռնային Ղարաբաղի առաջին պատերազմում տարած հաղթանակը վերածվեց ներքին պայքարի տնտեսական ուժերի խմբերի միջև, որոնք միմյանց բացահայտ կռվում էին՝ նախկինում բոլորին պատկանող սեփականությունները յուրացնելու համար, հասարակության ազդեցության և վերահսկողության տարածքները կարգավորելու՝ առանց մտածելու երկրի և նրա բնակիչների ապագայի մասին:

Այսպիսով, այս երեսուն տարիների ընթացքում Հայաստանը կրեց զանգվածային արտագաղթի հիմնական գործընթացներից մեկը, որի հետևանքով երկրից հեռացավ ավելի քան մեկուկես միլիոն քաղաքացի:

Իննսունականների ընթացքում քաղաքական հանցագործությունները սովորական երևույթ էին դարձել, իր գագաթնակետին հասնելով 1999 թվականի հոկտեմբերի 27-ին՝ Ռոբերտ Քոչարյանի կառավարության օրոք, երբ մի խումբ հայ ահաբեկիչների կողմից գնդակահարվեցին՝ Ազգային ժողովի շենքում, վարչապետ Վազգեն Սարգսյանը, խորհրդարանի նախագահ Կարեն Դեմիրճյանը, խորհրդարանի երկու փոխնախագահները և չորս այլ պետական ​​պաշտոնյաներ:

Հերթական ընտրակեղծիքները, անկախ խորհրդարանական կամ նախագահական ընտրություններից, հանգեցրին զանգվածային բողոքի ցույցերի և արյունալի ճնշումների, որոնք իրականացվեցին պետական ​​ապարատի կողմից, թողնելով տարիների ընթացքում հազարավոր վիրավորներ և ձերբակալվածներ: Այս զզվելի և ափսոսանքի պահերի շարքում հայ հասարակության հավաքական հիշողությունը մնաց 2008 թվականի մարտի 1-ի ողբերգական օրը, երբ Սերժ Սարգսյանի ընտրության դեմ բողոքի զանգվածային ցույցերը ճնշվեցին Քոչարյանի կառավարության կողմից՝ թողնելով 10 զոհ, ավելի քան 300 վիրավոր և հարյուրավոր այլ ձերբակալվածներ:

Արցախյան վերջին պատերազմում կրած պարտությունը, որը նշանակում է Լեռնային Ղարաբաղի Ինքնավար Մարզի պատմական տարածքների կորուստ, ոչ միայն հետևանքն է Հայաստանի ներկա իշխանությունների և ազգային շահերին հակասող իր ստոր քաղաքականությանը, այլ նաև Լևոն Տեր Պետրոսյանի, Ռոբերտ Քոչարյանի և Սերժ Սարգսյանի գլխավորած նախորդ կառավարությունների պատասխանատվությունը, որովհետև բոլորն ալ ունեն հանցանքի իրենց բաժինը երկիրը ներկայիս վիճակին հասցնելու համար, որտեղ վտանգված է ժողովրդի անվտանգությունը և հանրապետության գոյությունը։

Պարզ է, որ հայկական պետության շարունակականությունը պահանջում է բոլորի միասնությունը: Հայությունը կազմող քաղաքական, գաղափարական, փիլիսոփայական և կրոնական ինքնություններից յուրաքանչյուրը պետք է առաջնահերթություն տա հավաքական և հայրենասիրական շահերին, քան նեղ կուսակցական և հատվածային շահերը:

Հայաստանը չպետք է օգտագործվի որևէ մեկի կողմից՝ իր անձնական կամ կուսակցական նպատակները կատարելու համար: Հայաստանը համայն հայության հայրենիքն է: Այդ թվում մերը՝ Հայոց ցեղասպանության զոհերի անմիջական ժառանգներինը, որոնց նախնիների տարածքները շարունակվում են մնալ ներկա Թուրքիայի կազմում:

Մի կողմից՝ պանտուրկիզմը, արևմտյան գերտերությունները ու սիոնիզմը, նույնները, որոնք հարյուր տարի առաջ օսմանյան ցեղասպան մեքենայի հանցակիցներն էին: Մյուս կողմից, նրանք, ովքեր փորձում են առանձնացնել Հայաստանը Ռուսաստանից, և թշնամացնել հայերին այն ավանդաբար եղբայր ժողովուրդների հետ, ինչպիսիք են արաբը, պաղեստինը, ասորին և քուրդը:

Արգենտինահայ Մշակութային Միությունից, Երրորդ Հանրապետության ստեղծումից երեսուն տարի անց և Հայկական պետության շարունակականության 103 տարում, անգամ մը ևս հայտնում ենք մեր հանձնառությունը՝ շարունակել մեր ներդրումը Հայաստանի պաշտպանության գործում՝ անկախ այն բանից, թե ով է այն կառավարում: Սա չի նշանակում դրոշներ իջեցնել կամ թուլանալ մեր նպատակների մեջ: 

Համոզված ենք, որ սոցիալիզմը հայ ժողովրդին տանջանքների միակ լուծումն է, և շարունակելու ենք պայքարել և նպաստել Հայաստանի երկրորդ վերածնունդն իրականություն դարձնելուն:

Արգենտինահայ Մշակութային Միություն

Արգենտինահայ Մշակութային Միություն Երիտասարդություն

Բուենոս Այրես, 2021 սեպտեմբեր 20