Վերջերս մի տեսանյութ գտա, որտեղ երկու թուրք մտավորականներ հանդես են գալիս Թուրքիայի Հանրապետության կողմից Հայոց ցեղասպանության ճանաչման օգտին: Քննարկումը տեղի է ունեցել 2015-ին՝ Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի կապակցությամբ: Տեսանյութում Էրդողան Այդինի և Այդին Չուբուքչուի զրույցը թուրքերեն է՝ անգլերեն ենթագրերով։ Մեկ ժամ 37 րոպե տևողությամբ ծրագրի անվանումն է՝ «Բաբելոնյան աշտարակ»: Ծրագրի վերնագիրն է՝ «Առերեսվելով ցեղասպանությանը»։
Անանուն թուրք հաղորդավարը ծրագիրն սկսեց հետևյալ հարցերով. «Ի՞նչ է իրականում տեղի ունեցել 1915-ին․ ինչի՞ միջով են անցել մարդիկ․ դա ցեղասպանությո՞ւն էր․ դա տեղահանությո՞ւն էր»:
Ահա հատվածներ այդ քննարկումից.
Էրդողան Այդին. «Հիշենք, որ 1915-ին տեղահանությունը, երբ կենտրոնանում ես մանրամասների վրա, նշանակում է նույնը, ինչ 1948-ի ցեղասպանությունն էր… եթե բռնագաղթը չի իրականացվում այն մարդկանց համաձայնությամբ, որոնք աքսորվել են իրենց իսկ անվտանգության համար, ի դեպ, արտաքսումները չեն իրականացվում այդ [պատճառով]։ Դա արվում է պետությունների ինքնիշխանությունն ընդլայնելու, հասարակությանը պատժելու, այլոց տեղավորելու համար, եթե հողն արգասաբեր է։ Ուստի, եթե դա արվում է ընդդեմ ժողովրդի կամքի, եթե նրանց բոլորին, ներառյալ կանանց, երեխաներին ու ծերերին վտարում են, ապա դա հանցագործություն է մարդկության դեմ»։
Հաղորդավար. «Դավութօղլուն (Թուրքիայի նախկին վարչապետ) այդպես է ասում: Նա ասում է, նա ամենուրեք կրկնում է, որ տեղահանությունը հանցագործություն է մարդկության դեմ: Նա ընդունում է դա որպես այդպիսին »:
Այդին Չուբուքչու. «… Բայց երբ ուսումնասիրում ենք 1948 թ․ ցեղասպանության մասին դաշնագրի հոդվածները, մենք տեսնում ենք, որ իրականում նրանք են սահմանում այս կիրառումը…»:
Էրդողան Այդին. «Այն փաստաթղթերը, որոնք ուսումնասիրում են պատմաբանները, այնքան էլ կարևոր չեն: Կարևորն այդ փաստաթղթերի մեկնաբանման ձևն է, թե ինչպես է վերջնական զեկույցը շարադրվելու և ինչ քաղաքականության է ծառայելու: Պատմաբանը նման չէ լաբորատորիայի բժշկի։ Պատմությունը հստակ կամ փակ չէ մեկնաբանության համար: Այն չի կարելի բացատրել սեղմ պատճառահետևանքային կապերով։ Բոլոր նրանք, ովքեր ուսումնասիրել են փաստաթղթերը և պահանջներ ներկայացրել մինչև այսօր, արդեն պատմաբան են: Ի վերջո, նրանք, ովքեր հարցը լուծելու են այն փաստերի լույսի ներքո, որոնք ներկայացնում են պատմաբանները, քաղաքական գործիչներն են: Իհարկե, դա քաղաքական է: Երբ խոսքը վերաբերում է քաղաքականությանը, պատմաբանների ասածն այնքան էլ կարևոր չէ: Փաստաթղթերը, վիճակագրությունը, լքված ունեցվածքի վերաբերյալ պետական կիրառման վերաբերող օրենքները արդեն ցույց են տալիս, որ հայ ժողովուրդը հասել է զրոյական կետի, քանի որ այս երկրում մեծ բնակչություն էին կազմում: Ո՞ւր գնացին այս մարդիկ: Ո՞ւր գնաց այդ տոհմը: Հարցն այնքան պարզ է: Եթե նրանք չեն կոտորվել, ապա ինչ է պատահել նրանց հետ: Չեն գոլորշիացել, չէ՞: Ինչպես ցույց են տալիս հանրահայտ փաստերը, պատերազմը և ռուսական ներխուժումը Վանի, Բիթլիսի շրջաններ և այլն, մինչև Երզնկա, պատրվակ էր այդ հողերից հայերին արտաքսելու համար: Ինչպե՞ս․ տեղահանելով։ Այո, գյուղերը դատարկվեցին։ Մարդիկ, ներառյալ երեխաները, ոտքով, մերկ ու սոված, ստիպված էին քայլել դեպի Սիրիա: Նրանք տեղահանվեցին Էրզրումից, Կարսից, Երզնկայից և Վանից դեպի Սիրիա այն ժամանակվա տրանսպորտային պայմաններում։ Նրանք չէին կարող հասնել [Սիրիա], քանի որ, համաձայն ծրագրի, անզեն դժբախտ, մերկ, սոված քաղաքացիները, կանայք իրենց երեխաներով, ինչպես տեսնում ենք մեր ետևում գտնվող լուսանկարներում, այդ ճանապարհներին նաև հարձակման էին ենթարկվում ավազակախմբերի կողմից: Ճանապարհին նրանց թալանում էին, գերի վերցնում, կոտորում։ Ի վերջո, Թուրքիայից արտաքսված հայերի միայն մեկ չորրորդը հասավ Սիրիա: Երեք քառորդը մահացավ ճանապարհին: Օսմանյան փաստաթղթերը նույնպես ընդունում են այդ մահվան դեպքերը որպես համաճարակների կամ հարձակման հետևանք, բայց ասում են, որ դա ոչ մի առնչություն չուներ նրանց հետ: Պատմական փաստաթղթերը հստակ են: Վճռական կետն այն է, թե ինչպես է պետությունը քաղաքականորեն վարվելու և ինչ է բխելու դրանցից: Պատմաբաններն արդեն արել են այն, ինչ պետք է անեին: Ինչ-որ մեկից հեռագիր է ուղարկվել ինչ-որ մեկին՝ սրա նման հազարավոր փաստաթղթեր։ Հազարավոր փաստաթղթեր են բացահայտվում: Ոչ մի գաղտնի փաստաթուղթ չի մնացել: Եթե կա որևէ գաղտնի փաստաթուղթ, ապա դա Օսմանյան կայսրությունից Թուրքիա փոխանցված փաստաթղթերի մի մասն է: Իհարկե, թաքցված են այն փաստաթղթերը, որոնք ապացուցում են ցեղասպանությունը ՝ ասելով, որ «տեղահանելիս ճանապարհներին նրանց կոտորեք»: Մենք երբեք չենք կարող տեսնել դրանք: Ինչպես երեկ ասաց [թուրք լրագրող] Վեյսի Սանսոզենը, մենք սպանության ապացույցներ ենք պահանջում մարդասպանից: Տալի՞ս է նա։ Ոչ, նա չի տալիս։ Դա երբեք չի հայտնվի։ Փաստաթղթերը, որոնք ունեն հայերը, հիմնված են հոգևորականների, օտարերկրյա դիվանագետների և լրագրողների պատրաստած վկայությունների և զեկույցների վրա: Նրանց մեծ մասը ակնհայտորեն արտացոլում է ողջ ողբերգությունը: Կան այն ժամանակվա նկարներ և ֆիլմեր՝ չնայած շատ սահմանափակ հնարավորություններին: Հայ ժողովրդի ոչնչացումն անկասկած է: Նրանց ոչնչացրել են։ Սա է գլխավորը»։
Այդին Չուբուքչու. «Թույլ տվեք ավելացնել: Դա արեցին ոչ թե պատմաբանները, այլ քաղաքական գործիչները: Մաքրելը ևս նրանց գործն է։ Երկրորդ, ինչպես նշեց իմ եղբայր Այդինը, նմանատիպ աշխատանքներ կատարողները սովորաբար ջնջում են փաստաթղթերը, օգտագործում են այնպիսի արտահայտություններ, որոնք հնարավոր չէ վերծանել: Ուստի, երբ հանցագործը կեղեքում է, նա փորձում է քողարկել այն: Իրականում, ամենակարևոր փաստաթուղթը ժողովրդի իրական և ֆիզիկական ոչնչացումն է իրենց պատմական հողերից»:
Էրդողան Այդին. «100 տարի է անցել այդ իրադարձությունից, ցեղասպանության 100-րդ տարելիցը պետք է շրջադարձային լինի: Ահա թե ինչպես է համաշխարհային հանրային կարծիքը նայում դրան։ Ինչո՞ւ այս հարցը 100 տարի չի լուծվում։ Սա խնդիր է։ Մյուս կողմից, հաշվի առնելով Թուրքիայի արտաքին քաղաքականությունը և նրա հարաբերությունները Արևմուտքի և ԱՄՆ-ի հետ, կարող ենք խոսել Թուրքիային անկյուն կանգնեցնելու մասին։ Անկասկած, այս հարցը այժմ քաղաքական քարտ է: Այն ունի նաև այդ կողմը: Բայց սա չի փոխում այն փաստը, որ հայերը բնաջնջվել են: Երբ մեկը ասում է, որ ֆրանսիացիները, գերմանացիները, Հռոմի պապը ուզում են սա [ճանաչվի], մեր ներքին հասարակական կարծիքը դա ընկալում է այնպես, կարծես թե աշխարհի բոլոր քրիստոնյաները, բոլոր «գյավուրները» [անհավատները] միավորվել են և հարձակվել մեզ վրա: Ակնհայտ է, որ քանի դեռ այս ոճրագործությունը կպչում է նրանց, բոլոր թուրքական կառավարությունները և պետությունը խնդիրներ կունենան: Այդ մասը հետաքրքրում է պետությանը, բայց այդ նույն բանը ամոթ է նաև մեզ համար և ամոթ է թուրք ժողովրդի համար: Մենք ուզում ենք ազատվել դրանից: Ամեն ոք, ով ուզում է դա: Բայց մենք սա ենք ուզում:Մենք բոլորս այսօր մեղավոր և պատասխանատու ենք հայ ժողովրդի անողոք սպանության համար: Մենք դա պետք է զգանք: Ուստի մենք ուզում ենք ազատվել դրանից: Անկասկած, կա մեկ այլ կողմ: Ցեղասպանությանն առերեսվելը ժողովրդավարության համար մեր պայքարի կարևոր մասն է։ Եթե մենք պաշտպանում ենք ժողովուրդների եղբայրության գաղափարը և խաղաղ համակեցությունը, ապա մենք նույնպես պետք է մեր պարտականությունները կատարենք հետադարձ հայացքով: Բացի այդ, Հայկական հարցը մի թեմա է, որը շարունակաբար սնուցում է ֆաշիզմ և մոլեռանդություն: Հայերի նկատմամբ թշնամությունը ֆաշիստական քարոզչության էական մասն է: Հետևաբար, ժողովրդավարության համար պայքարում այս հարցը պետք է լուծվի. Ցեղասպանությունը պետք է ճանաչել՝ ֆաշիզմի, մոլեռանդության և շովինիզմի զենքերը կոտրելու և թաղելու համար»։
Թուրք մտավորականները հեռուստածրագրում ճանաչում են Հայոց ցեղասպանությունը (մաս 2)
Անցյալ շաբաթ ես գրառել էի ծավալուն տեսանյութի առաջին մասը, որում երկու թուրք մտավորականները հանդես են գալիս Հայոց ցեղասպանության ճանաչման օգտին Թուրքիայի Հանրապետության կողմից: Քննարկումը տեղի է ունեցել 2015 թվականին՝ Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի կապակցությամբ: Տեսանյութում Էրդողան Այդինի և Այդին Չուբուքչուի միջև զրույցը թուրքերեն է ՝ անգլերեն ենթագրերով։ Մեկ ժամ 37 րոպե տևողությամբ ծրագրի անվանումն է՝ «Բաբելոնյան աշտարակ»: Ծրագրի վերնագիրն է՝ «Առերեսվելով ցեղասպանությանը»։ Թուրքական քննարկումը թարգմանել և ենթագրերով ապահովել է դոկտոր Օհաննես Քիլիչդաղին։
Այդին Չուբուքչու. «Իհարկե, դա [Ցեղասպանությունը] չի սկսվել 1915 թվականին: Նախ և առաջ, օսմանցիները ունեին անարդար կարգուկանոն՝ ազգերի և հավատքների վրա հիմնված։ Կար գերիշխող ազգ և մի քանի ուրիշներ, որոնց վրա գերիշխում էին: Գերիշխող ժողովուրդը [միլեթ], որն ավելի հին ժամանակներում մատնանշում էր կրոնական խմբերը, քան էթնիկ պատկանելությունը, մահմեդականներն էին: Այսպիսով, գերիշխող ժողովուրդը սուննի մահմեդականներն էին: Մնացած բոլորը, առաջին հերթին հայ և հույն ժողովուրդները, որոնց վրա գերիշխում էին։ Սա էր պետության լեզուն։ Դա ինչ-որ բան չէ, որ այսօր հնարում ենք՝ օսմանցիներին ամբաստանելու համար։ Սա այն նկարագրությունն է, որն օգտագործվել է ժամանակին պաշտոնական գրականության մեջ: Ավելին, գոյություն ուներ հստակ տերմին, որն օգտագործվում էր միայն հայերի համար՝ հավատարիմ ազգ (միլեթի սադիկա): Այսպիսով, հայերը, որոնք արտոնություն ունեին այլ գերիշխվող ժողովուրդների շրջանում, շատ հավատարիմ էին ինքնիշխան համակարգին: Նրանք անզեն էին, ապահովում էին պետության համար բոլոր ծառայությունները և այլն: Նրանք այդպիսի համբավ ունեին: Փաստորեն, սա մի տհաճ իրավիճակ է ազգի համար: Ոչ մի ժողովուրդ չպետք է հավատարիմ լինի. ենթակա կամ գերիշխող մեկ ուրիշի նկատմամբ: Մեզ համար արդարությունը պետք է հիմնվի հավասարության վրա, լինի դա երեկ, թե այսօր: Հավասար քաղաքացիություն, հավասար ազգեր, մարդկանց եղբայրություն… Կար մի այլ չափանիշ․ օսմանյան չափանիշ: Օսմանյանի նման պետությունները ունեն նման հատկանիշներ: Նրանք զավթում են այլոց երկիրը, երբ ուժեղ են։ Երբ գրավված ժողովուրդը արթնացավ, իսկ օսմանյան պետությունը թուլացավ՝ նրանք սկսեցին անկախություն պահանջել: Իսկապես, Թուրքիայում յուրաքանչյուր թուրք պետք է գնահատի դա: Թուրքիան հիմնվել է անկախության համար մղվող պայքարում: Այնպես որ, անկախություն պահանջելը օրինական իրավունք է յուրաքանչյուր ազգի համար՝ հույն, բուլղարացի, արաբ և հայ… Սրանք ինքնիշխանության համար անկախության պատերազմներ էին… »:
Հաղորդավար․ «Եկե՛ք հետևենք այդ շարքին․ 1853-56 թթ. Ղրիմի պատերազմը, 1839 թ. Թանզիմաթի հրամանագիրը, 1856 թ․ Բարեփոխումների հրամանագիրը, 1876 թ․ Սահմանադրությունը՝ բարեփոխումների գագաթնակետը։ Որտե՞ղ էին հայերն այդ ժամանակներում։
Այդին Չուբուքչու. «Այդ տարեթվերը օսմանցիների համար անհնարին էին դարձնում պահպանել հին կարգը՝ հիմնվելով գերիշխող-ենթակա ազգերի վրա: Նրանք ստիպված էին արձակել Թանզիմաթի և Բարեփոխումների հրամանագրերը, որպեսզի կարողանային վարկեր ստանալ դրսից: Սա էր վճռական կետը․ այս հրամանագրերից հետո նրանք գյավուրներին [անհավատներին] չէին անվանելու գյավուրներ։ Գյավուրին ու մահմեդականին դատելու էին միևնույն դատարանում։ Իհարկե, գյավուրը վատ խոսք է, մենք չպետք է օգտագործենք դա, սակայն նրանց այդպես անվանեցին, և դա այն լեզուն է, որ սովորական մարդը հասկանում է: Այսպես կոչված գյավուրների ունեցվածքը չէին բռնագրավելու։ Ըստ այդմ, հանգստություն եկավ։ Բայց այս հանգստությունը, հայերին խաղաղություն բերելու փոխարեն, ցավոք, սրեց լարվածությունը: Ինչո՞ւ։ Քանի որ հին, գերիշխող ազգի տեղական իշխանությունները սկսեցին հրահրել մահմեդական ժողովրդին, ասելով՝ «ի՞նչ է կատարվում։ Մենք կորցնում ենք շարիաթը: Արդյոք գյավուրը մեզ հավասա՞ր է լինելու»։ Իսկապես, պետությունը նույնպես խրախուսեց այս սադրանքները։ Որոշ ժամանակ անց հարձակումներ սկսվեցին հայերի վրա, հատկապես քուրդ, իսլամիստական և չերքեզական կազմակերպությունների կողմից: Դրանից հետո, 1878-ին Բեռլինի պայմանագրի 61-րդ հոդվածում նշվեց, որ հայերը ենթարկվել են հարձակման, և որ Օսմանյան կայսրությունը պատասխանատու են նրանց պաշտպանության համար։ Օսմանցիները դա ստորագրեցին: Բացի այդ, հիշենք ընդդեմ ազգայնական և իսլամիստական նախապաշարմունքների մասին։ Բեռլինի պայմանագիրը նախապատրաստվել էր օսմանցիներին պաշտպանելու համար։ Հակառակ դեպքում, ռուսները, որոնք եկել էին մինչև Ստամբուլի կենտրոնից 20 կմ հեռավորության վրա գտնվող Յեշիլկոյ [Այա Ստեֆանոս], կգրավեին այն։ Օսմանցիները դա ստորագրեցին, բայց մի կողմ թողնելով [Մեծ տերություններին] տեղեկացնելը, նրանք շարունակեցին թույլ տալ հարձակումները նշված խմբերի կողմից: Նրանք նաև չիրականացրեցին բարեփոխումները։ Եկեք մի պահ մեզ պատկերացնենք որպես Բուլղարիայի թուրքեր, ույղուրներ կամ Բոսնիայի մահմեդականներ։ Ի՞նչ կցանկանայինք, եթե մենք լինեինք այնտեղ: Կյանքի և ունեցվածքի անվտանգություն։ Ոչ ոք չպետք է հարձակվի կամ ոտնձգության ենթարկի մեզ։ Այսպիսով, պետությունն այդ ժամանակ հայերին հավաստիացրեց նույնը, ինչ մենք կցանկանայինք Բոսնիայում, բայց չկատարեց իր խոստումը: Օսմանյան տիրակալները, առաջին հերթին Աբդուլ Համիդը, չէին ցանկանում ճանաչել քաղաքացիների իրավունքները որպես այդպիսին: Ավելին, նրանք չէին ցանկանում որևէ բան տալ ոչ մահմեդականներին: Սա է խնդրի էությունը։ Իրականում, արդար միտքը պետք է պաշտպանի ժողովրդի դիմադրությունը, երբ նրանց իրավունքները ոտնահարվում են։ Քանի որ մենք համակված ենք ստրկության մտածելակերպով և գաղափարախոսությամբ, որը շարունակաբար մեծարում է պետությունը, մենք ակնկալում ենք, որ մարդիկ ոչինչ չեն կարող ասել, երբ պետությունն անում է իր ուզածը: Բայց մենք նույն տրամաբանությանը չենք առաջնորդվում Բուլղարիայի համար: Երբ զոհերը թուրքեր են, իսկ ճնշողները բուլղարացի կամ հույն, ապա մենք դա չենք ընդունում և պաշտպանում ենք դիմադրությունը: Մենք, իհարկե, պաշտպանում ենք բոսնիացիներին սերբերի դեմ: Սակայն, նմանապես, երբ հայերն ու հույներն են պահանջում իրենց իրավունքները պետությունից, մենք ասում ենք՝ «դուք ապստամբ եք․․․ Դուք ըմբոստանում եք պետության դեմ»: Չնայած սա բժշկական եզրույթ է և գուցե քաղաքականության մեջ չպետք է օգտագործվի, բայց դա ցույց է տալիս շիզոֆրենիա, անձի երկատվություն: Արդարությունը պահանջում է, որ մենք տարբեր հավատքի և մայրենի լեզվով մարդկանց տանք այն, ինչ մենք ուզում ենք տալ մեզ հետ կապված մարդկանց՝ Բուլղարիայում և Բոսնիայում, Ույղուրում և Կիպրոսում: Արդարությունը դա է պահանջում: Քրդերն օգտագործվել են: Բայց եկեք քրդերին բաժանենք երկու մասի։ Մի մասը սովորական քրդերն են, մյուսները՝ տերերը՝ իշխանավոր քրդերը, որոնք նպատակ ունեին հարստանալ՝ թալանելով հայկական ունեցվածքը։ Օգտագործվեցին նաև չերքեզները: Նրանց ցեղասպանությամբ վտարեցին Ռուսաստանից։ Նրանք զոհի ծանր հոգեբանություն են ունեցել։ Օսմանյան պետությունը հրահրեց չերքեզներին հայերի դեմ Թուրքիայում։ Դա նրանց մղեց իրենց վրեժն առնելու հայերից։ Փաստորեն, մենք ունենք բազմաթիվ փաստաթղթեր, որոնք ցույց են տալիս, որ որոշ չերքեզներ օգտագործվել են այս եղանակով: Մենք չպետք է գովենք կամ անիծենք մի ժողովրդի ամբողջությամբ։ Սա այն է, ինչ կոչվում է էսենցիալիզմ: Բոլոր ժողովուրդներն ունեն իրենց լավ ու վատ կողմերը, զոհերն ու ճնշողները։ Գործակիցներ, խայտառակ էակներ, կան բոլոր ժողովուրդների մեջ։ Մենք պետք է զգայուն լինենք տարբերակելու դրանց քրդերի, հայերի, չերքեզների շրջանում։ Հատկապես, մենք, որ ունենք ձախակողմյան աշխարհայացք, այս տարբերակումն պետք է անել ավելի ուշադիր»:
Մաս 3-րդ
Սա ծավալուն տեսանյութի երրորդ և եզրափակիչ հոդվածն է, որում երկու թուրք մտավորականներ հանդես են գալիս Թուրքիայի Հանրապետության կողմից Հայոց ցեղասպանության ճանաչման օգտին: Քննարկումը տեղի է ունեցել 2015 թվականին՝ Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի կապակցությամբ: Տեսանյութում Էրդողան Այդինի և Այդին Չուբուքչուի միջև զրույցը թուրքերեն է՝ անգլերեն ենթագրերով։ Մեկ ժամ 37 րոպե տևողությամբ ծրագրի անվանումն է՝ «Բաբելոնյան աշտարակ», իսկ ծրագրի վերնագիրը՝ «Առերեսվելով ցեղասպանությանը»։ Թուրքական քննարկումը թարգմանել և ենթագրերով ապահովել է դոկտոր Օհաննես Քիլիչդաղին։ Ահա այդ քննարկման հատվածների վերջին մասը․
Հաղորդավար․ «Հարց հեռուստադիտողից․ «Այս երկրում [Թուրքիա] կան մարդիկ, որոնք ավելի հայ են, քան հայերը… »:
Այդին Չուբուքչու. «Սխալ է ասել, որ այդ ցեղասպանությունն իրականացվել է թուրքերի դեմ։ Ճիշտ է, որ նրանք զանգվածաբար մահացան, սակայն զոհվեցին պատերազմում ՝ որպես զինվորներ: Թուրքերն ավելի շուտ զոհվեցին ռազմաճակատում, որտեղ նրանց ուղարկել էր պետությունը՝ Գալիպոլիում, Սարիղամիշում, Եմենում, Սուեզում, Գալիցիայում․․․»։
Հաղորդավար․ «Մենք չենք կարող այս [թուրքական] մահերն անվանել ցեղասպանություն»։
Այդին Չուբուքչու. «Իհարկե, չենք կարող։ Նրանք զոհվեցին պատերազմում»։
Էրդողան Այդին. «Օրինակ, Գերմանիայում տեղի ունեցավ հրեաների ցեղասպանություն: Գրեթե երեք անգամ ավելի գերմանացիներ մահացան, քան հրեաներ: Բայց նրանց չի կարելի նույն կերպ գնահատել և ցավակցություն հայտնել երկուսի համար »:
Հաղորդավար. «Դուք նշեցիք Երկրորդ համաշխարհային պատերազմում զոհված գերմանացիներին»:
Այդին Չուբուքչու. «Մեկը զոհվեց երկու բանակների բախման հետևանքով, մյուսները պետության կողմից կոտորված քաղաքացիական անձինք էին։ Դա նույն բանը չէ։ Իհարկե, թուրքեր մահացան, միլիոններով մահացան։ Սակայն նրանք զոհվեցին մարտի դաշտում։ Պետության կողմից նրանց կոտորած չի եղել Թուրքիայում։ Ինչ վերաբերում է «ավելի հայ լինելուն, քան հայերը»՝ ճիշտ է: Եթե հայ ժողովուրդը ճնշվում ու լռեցվում է, ես հայերից ավելի հայ կլինեմ և կփորձեմ լինել նրանց ձայնը: Եթե ինչ-որ տեղ թուրք ժողովուրդը ճնշվի և լռեցվի որևէ պետության կողմից, ապա ես ավելի թուրք կլինեմ, քան թուրքերը և կպաշտպանեմ նրանց։ Ես ավելի շատ ալևի կլինեմ, քան ալևիները և կպաշտպանեմ բոլոր նրանց, ում լռեցնում են՝ չերքեզ, քուրդ, արաբ, ասորի։ Ես ավելի հայ կլինեմ, քան հայերը, ավելի ասորի, քան ասորիները, որպեսզի նրանց ձայն տամ: Սա վիրավորանք չէ: Եթե այդ հարց տվող անձը փորձում է ինձ վիրավորել՝ ասելով «ավելի հայ, քան հայերը», պատիվ ունեմ թիկունք կանգնելու ճնշված ժողովրդին»:
Էրդողան Այդին. Պատասխանելով Հայոց ցեղասպանության մեջ Գերմանիայի դերի վերաբերյալ հարցին․ «Նրանք [գերմանացիները] կարևոր դեր են խաղացել, բայց մենք պետք է զգույշ լինենք, որպեսզի տպավորություն չստեղծվի, թե [Հայոց] ցեղասպանությունն իրականացրել են գերմանացիները»:
Հաղորդավար․ «Դուք ասում եք, որ դա չի արդարացնում մեր օսմանցիներին»։
Էրդողան Այդին. «Ճիշտ այդպես, որովհետև հայերի բնաջնջումը իսլամացման և թուրքացման մաս էր կազմում այս երկրում՝ սկսվելով պատերազմից առաջ։ Այս երկրում իսլամացման և թուրքացման քաղաքականությունը, այսինքն՝ հայերի, հույների, ասորիների մաքրագործումը ծառայում էր գերմանացիների նպատակին, որոնք հետագայում Օսմանյան կայսրությունը և Էնվեր փաշային դարձրեցին իրենց գործակիցները, որպեսզի նրանք ավելի մեծ ազդեցության գոտի օգտագործեն Ռուսաստանի դեմ և նաև գոհացնեն իրենց համագործակիցներին: Բավարարելով իրենց դաշնակիցների Թուրանի երազանքը, Գերմանիան կօգտագործեր ամբողջ օսմանյան երկիրը իր սեփական շահագործման համակարգի համար․․․․ Պատերազմը դիտարկվում էր որպես առանձին ներքին խմբերի վերացման հնարավորություն: Ժամանակի օսմանյան ինքնիշխանները երկու հիմնական նպատակ էին հետապնդում պատերազմի մեջ մտնելիս: Առաջինը ՝ Թուրանի կայսրության հիմնադրումը ՝ Ադրիատիկից մինչև Չինաստանի պատը՝ հենվելով գերմանացիների վրա ՝ նրանց պատերազմական մեխանիզմի միջոցով: Երկրորդ, պատերազմը նրանց արտակարգ ազատություն ընձեռեց, քանի որ ոչ ոք չէր կարող խառնվել իրենց ներքին գործերին: Այսպիսով, այս բացառիկ առիթն օգտագործելով նրանք նպատակադրվել էին մաքրել բոլոր տարբեր ինքնությունները Անատոլիայից… Այս նախագիծը նաև պատճառ էր, որ միլիոնավոր օսմանցիների, թուրքերի և մահմեդականների առաջին հերթին ուղարկեն մահվան բերան: Այսպիսով, ի պատասխան Ձեր հարցի՝ թուրքերի մահվան համար պատասխանատվության վերաբերյալ, այն նույնպես ընկած է թուրանիզմի հետևողների վրա՝ որպես Թալաթ և Էնվեր: Ամբողջ հայ բնակչության, մանուկների և պատանիների բնաջնջման համար պատասխանատվությունը թալեաթների և էնվերների վրա է։ Պետք է նաև ընդգծել, որ հայերն այստեղ կազմավորվել էին 3000 տարի առաջ՝ մինչև թուրքերի գալը Կենտրոնական Ասիայից… Ասում են, որ նրանց [հայերին] ուղարկել են պատերազմական գոտիներից: Ո՛չ: Սա բացարձակ սուտ է: Բացի պատերազմական գոտուց, նրանք [հայերը] աքսորվել են այնպիսի վայրերից, ինչպիսիք են Ադաբազարը, Իզմիթը, Բուրսան, Էսքիշեհիրը… Մի մոտեցում, որը հիմնված է պետության վրա, բայց ոչ ժողովրդի և նրանց իրավունքների, չի կարող առաջացնել ժողովրդավարություն և արդարություն: Նմանապես, մարդիկ, որոնք հայրենիքը չեն պատկերացնում այնտեղ ապրողների իրավունքներով, այլ որպես ինքնիշխան հող, չեն կարող իրական հարստություն և արդարություն բերել: Եթե մենք կարողանայինք մեր երկրի ապագան կերտել հայերի հետ միասին, որոնք այնտեղ եղել են մեզանից առաջ, կտեսնեինք, թե որպես ժողովուրդ, որոնք եվրոպականի նման քաղաքներ են կառուցել 100-150 տարի առաջ, որքան կավելացնեին մեր նյութական հարստությունը։ Եթե նրանք դեռ այստեղ՝ Թուրքիայում լինեին, մենք ավելի բարձր վարկանիշ կունենայինք համաշխարհային եկամտի անարդարացի բաշխման մեջ: Եթե այդ մարդիկ այսօր այստեղ լինեին, և մենք կարողանայինք դեմ լինել բոլոր գերտերություններին՝ թուրքերի, հայերի, քրդերի հետ միասին, ապա Սոմայում և Թորունլարում սպանություններ տեղի չէին ունենա։ Այսպիսով, Հայկական հարցին հանգիստ առերեսվելը նշանակում է վերանայել հայրենասիրությունը, մեր պատմությունը, հարստությունը, ժողովրդավարությունը, արդարությունը և մարդկությունը: Թվում է, որ մենք պետք է կրկնենք մեր ընկերներին, հեղինակներին, դասախոսներին, գիտնականներին, որոնք փորձում են դա համարել որպես «տեղահանություն», որ տեղահանվածները եղել են սովորական մարդիկ (հղի կանայք, երեխաներ, տարեցներ), բայց ոչ զինված մարդիկ: Պետք է կրկնենք, որ մեր ընկերներն ու հարևանները արտաքսվել են՝ նրանց հետ նաև մեր մարդկությունն ու խիղճը: Դժբախտաբար, մենք անընդհատ խոսում ենք պետության և դրա իրավունքի մասին մի երկրում, որտեղ դրանք գոյություն չունեն: Բայց պետությունը ինքնիշխանության մեխանիզմ է ՝ առանց խղճի և բարոյականության: Մարդիկ ունեն խիղճ, բարոյականություն, համերաշխության զգացում և իրենց պայքարը հանուն իրավունքների: Ժողովրդավարությունը մի համակարգ է, որտեղ պետությունն ամենաթույլն է, իսկ մարդը ՝ ամենաուժեղը… Մեր ընկերներից ոմանք հարցնում են փաստաթղթերի մասին: Մենք նաև պետք է ազատվենք փաստաթղթային ֆետիշիզմից: Ամենակարևոր փաստաթուղթը մի ամբողջ ժողովրդի բացակայությունն է, որը ժամանակին եղել է այս երկրի կարևոր տարրերից մեկը: Սրանից ավելի մեծ փաստաթուղթ չի կարող լինել: Ավելին, մի ուժ, որը բավական սառնասրտություն ուներ այդպիսի անմարդկային գործեր անելու համար՝ տեղահանելու, արմատախիլ անելու, աքսորելու ժողովրդին, ոչ մի փաստաթուղթ չէր թողնի՝ասելով. «Ես ձեզ տեղահանեցի և բնաջնջեցի»: Սակայն մենք արդեն կարող ենք շատ եզրակացություններ անել գոյություն ունեցող փաստաթղթերից»։
Ուղղում․ նախորդ երկու հոդվածներում ես սխալմամբ փոխել էի քննարկման մասնակիցներ Էրդողան Այդինի և Այդին Չուբուքչուի անունների տեղերը։
Հարութ Սասունյան
«Կալիֆորնիա Կուրիեր» թերթի հրատարակիչ և խմբագիր
Թարգմանությունը՝ Ռուզաննա Ավագյանի