Իսպանալեզու Espacios Europeos պարբերականը հրապարակելը իսպանահայ լրագրող Արթուր Ղուկասյանի հոդվածը՝ Հայոց ցեղասպանության և իսպանախոս երկրներում Ցեղասպանության ճանաչման վերաբերյալ: «Վերջին հարյուր տարում հայ ժողովուրդն անխոնջ պայքարել է 20-րդ դարում տեղի ունեցած մեծագույն ողբերգության ճանաչման համար, որը շարունակաբար ժխտում է թուրքական կառավարությունը: Իմ հայրենակիցներից մոտ երկու միլիոնը դաժանորեն սպանվեց իրենց տներում ու այգիներում, իրենց հայրենի հողում կամ անապատով անցնող երկար ու ձիգ ճանապարհին, որ նրանց ստիպում էին անցնել թուրքերը: Նրանք, ովքեր ծանոթ են պատմության այս էջեջրին, գիտեն, որ այդ մարդկանց «մեղքը» միայն հայ և քրիստոնյա լինելն էր: Սակայն գլխավոր պատճառը, որը բերեց բնաջնջման, միայն ազգային և կրոնական պատկանելիությունը չէր: Ինչպես երիտթուրքերը, այնպես էլ ժամանակի թուրք պաշտոնյաները գիտեին և շատ լավ հասկանում էին, որ հայերը բնակվում են իրենց հայրենի տարածքներում, և զանգվածային կոտորածների վերջնական նպատակը 1915-ին ցեղասպանության միջոցով հայերին իրենց պապենական հայրենիքից զրկելն էր: Մարդկության դեմ կատարված այս հրեշավոր հանցագործությունը վերապրածներից բացի, պատմությանը հայտնի են նաև այլ անուններ, որոնք գրել են ահավոր գործողությունների ու դրանց հետևանքների մասին: Նրանցից մեկը` Ստամբուլում այն ժամանակ ԱՄՆ-ի դեսպան Հենրի Մորգենթաուն, տեղի ունեցածը բնութագրել էր որպես «մի ողջ ազգի սպանություն», որն իր հուշագրերում ներկայացրել է որպես ցնցող ու ողբերգական: «Պանթուրքիզմը դարձավ կուռքի պես մի բան, և ոչ թուրքերի նկատմամբ կիրառեցին ամենադաժան միջոցները…»,- գրել է գերմանացի գործիչ, հոգևորական Յոհաննես Լեփսիուսը, ով 1915-ին ուսումնասիրություն էր կատարել այս թեմայով:Մինչ օրս ազգիս դաժան սպանության զոհերն աչքիս առաջ են, և դա ստիպում է ինձ գլուխ խոնարհել Ուրուգվայի առաջ` իսպանախոս մի երկրի, որը 1965-ին առաջինն է ճանաչել Հայոց ցեղասպանությունը:
«Հայոց ցեղասպանության հարյուր տարին». Արթուր Ղուկասյանի նոր հոդվածը
Typography
- Smaller Small Medium Big Bigger
- Default Helvetica Segoe Georgia Times
- Reading Mode
Իսպանալեզու Espacios Europeos պարբերականը հրապարակելը իսպանահայ լրագրող Արթուր Ղուկասյանի հոդվածը՝ Հայոց ցեղասպանության և իսպանախոս երկրներում Ցեղասպանության ճանաչման վերաբերյալ: «Վերջին հարյուր տարում հայ ժողովուրդն անխոնջ պայքարել է 20-րդ դարում տեղի ունեցած մեծագույն ողբերգության ճանաչման համար, որը շարունակաբար ժխտում է թուրքական կառավարությունը: Իմ հայրենակիցներից մոտ երկու միլիոնը դաժանորեն սպանվեց իրենց տներում ու այգիներում, իրենց հայրենի հողում կամ անապատով անցնող երկար ու ձիգ ճանապարհին, որ նրանց ստիպում էին անցնել թուրքերը: Նրանք, ովքեր ծանոթ են պատմության այս էջեջրին, գիտեն, որ այդ մարդկանց «մեղքը» միայն հայ և քրիստոնյա լինելն էր: Սակայն գլխավոր պատճառը, որը բերեց բնաջնջման, միայն ազգային և կրոնական պատկանելիությունը չէր: Ինչպես երիտթուրքերը, այնպես էլ ժամանակի թուրք պաշտոնյաները գիտեին և շատ լավ հասկանում էին, որ հայերը բնակվում են իրենց հայրենի տարածքներում, և զանգվածային կոտորածների վերջնական նպատակը 1915-ին ցեղասպանության միջոցով հայերին իրենց պապենական հայրենիքից զրկելն էր: Մարդկության դեմ կատարված այս հրեշավոր հանցագործությունը վերապրածներից բացի, պատմությանը հայտնի են նաև այլ անուններ, որոնք գրել են ահավոր գործողությունների ու դրանց հետևանքների մասին: Նրանցից մեկը` Ստամբուլում այն ժամանակ ԱՄՆ-ի դեսպան Հենրի Մորգենթաուն, տեղի ունեցածը բնութագրել էր որպես «մի ողջ ազգի սպանություն», որն իր հուշագրերում ներկայացրել է որպես ցնցող ու ողբերգական: «Պանթուրքիզմը դարձավ կուռքի պես մի բան, և ոչ թուրքերի նկատմամբ կիրառեցին ամենադաժան միջոցները…»,- գրել է գերմանացի գործիչ, հոգևորական Յոհաննես Լեփսիուսը, ով 1915-ին ուսումնասիրություն էր կատարել այս թեմայով:Մինչ օրս ազգիս դաժան սպանության զոհերն աչքիս առաջ են, և դա ստիպում է ինձ գլուխ խոնարհել Ուրուգվայի առաջ` իսպանախոս մի երկրի, որը 1965-ին առաջինն է ճանաչել Հայոց ցեղասպանությունը: